علائم و درمان عفونت گوش

عفونت‌های ویروسی یا باکتریایی می‌توانند در قسمت میانی گوش ایجاد شوند. اینها اغلب باعث درد، التهاب و تجمع مایع در گوش می‌شوند. حدود 75 درصد از کودکان قبل از رسیدن به 3 سالگی حداقل یکبار عفونت گوش را تجربه می‌کنند. عفونت گوش رایج ترین دلیلی است که کودکان به پزشک مراجعه می‌کنند. عفونت گوش با نام‌های چسبنده گوش، اوتیت میانی ترشحی، عفونت گوش میانی یا اوتیت میانی سروزی نیز شناخته می‌شود.

عفونت‌های گوش به خوبی شناخته شده‌اند و وقوع رایج آن‌ها به این معنی است که تحقیقات مکرر انجام می‌شود. این مقاله علائم و علل عفونت گوش، گزینه‌های درمانی موجود و همچنین انواع مختلف و روش‌های آزمایش را توضیح می‌دهد.

عفونت گوش یک عفونت باکتریایی یا ویروسی گوش میانی است. این عفونت باعث التهاب و تجمع مایع در فضاهای داخلی گوش می‌شود. گوش میانی فضایی پر از هوا است که در پشت پرده گوش قرار دارد. این شامل استخوان‌های ارتعاشی است که صدای خارج از گوش را به سیگنال‌های معنی‌دار برای مغز تبدیل می‌کند.

عفونت گوش دردناک است زیرا التهاب و تجمع مایع اضافی باعث افزایش فشار روی پرده گوش می‌شود. عفونت گوش ممکن است حاد یا مزمن باشد. عفونت مزمن گوش ممکن است به طور دائمی به گوش میانی آسیب برساند.

در بزرگسالان، علائم ساده است. بزرگسالان مبتلا به عفونت گوش، درد و فشار گوش، مایع در گوش و کاهش شنوایی را تجربه می‌کنند. کودکان طیف وسیع تری از علائم را تجربه می‌کنند که برخی از آنها به شرح زیر هستند:

• کشیدن یا ضربه زدن به گوش

• گوش درد، به خصوص هنگام دراز کشیدن

• مشکل در خوابیدن

• گریه کردن بیشتر از حد معمول

• از دست دادن تعادل

• مشکل شنوایی

• تب

• کمبود اشتها

• سردرد

انواع عفونت‌های گوش

عفونت‌های گوش به طور کلی به سه دسته تقسیم می‌شوند.

• اوتیت مدیا حاد (AOM)

AOM شایع ترین و کم خطرترین شکل عفونت گوش است. گوش میانی عفونی و متورم می‌شود و مایع پشت پرده گوش گیر می‌کند. تب نیز ممکن است رخ دهد.

• اوتیت میانی همراه با افیوژن (OME)

پس از اتمام عفونت گوش، ممکن است مقداری مایع در پشت پرده گوش باقی بماند. فرد مبتلا به OME ممکن است علائمی را تجربه نکند، اما پزشک می‌تواند مایع باقی مانده را تشخیص دهد.

• اوتیت میانی مزمن همراه با افیوژن (COME)

COME به مایعی اطلاق می‌شود که مکرراً به گوش میانی باز می‌گردد، با یا بدون وجود عفونت. این منجر به کاهش توانایی در مبارزه با سایر عفونت‌ها می‌شود و تأثیر منفی بر توانایی شنوایی دارد.

عفونت گوش اغلب با یک سرماخوردگی، آنفولانزا یا واکنش آلرژیک شروع می‌شود. اینها باعث افزایش مخاط در سینوس‌ها می‌شوند و منجر به پاکسازی کند مایع توسط شیپور استاش می‌شوند. بیماری اولیه همچنین مجاری بینی، گلو و شیپور استاش را ملتهب می‌کند. با مقایسه علائم سرماخوردگی و آلرژی تشخیص و راه درمان مناسبی داشته باشید ، برای کسب اطلاعات لازم از تفاوت های سرماخوردگی و آلرژی به مقاله لینک شده مراجعه کنید.

شیپورهای استاش، گوش میانی را به پشت گلو متصل می‌کند. انتهای این لوله‌ها باز و بسته می‌شود تا فشار هوا در گوش میانی تنظیم شود، هوای این ناحیه دوباره تامین شده و ترشحات طبیعی تخلیه شود. عفونت تنفسی یا آلرژی می‌تواند لوله‌های استاش را مسدود کند و باعث تجمع مایعات در گوش میانی شود. اگر این مایع از طریق باکتری عفونی شود، عفونت ممکن است رخ دهد.

شیپور استاش نوزادان نسبت به کودکان و بزرگسالان کوچکتر و افقی تر است. این بدان معناست که احتمال تجمع مایع در لوله‌ها به جای تخلیه بیشتر است و خطر عفونت گوش را افزایش می‌دهد.

 

چکاپ در محل

ثبت درخواست  

آدنوئیدها پدهای بافتی هستند که در پشت حفره بینی قرار دارند. آنها به باکتریی‌ها و ویروس‌های عبوری واکنش نشان می‌دهند و در فعالیت سیستم ایمنی نقش دارند. با این حال، آدنوئیدها گاهی اوقات می‌توانند باکتری‌ها را به دام بیندازند. این مورد می‌تواند منجر به عفونت و التهاب شیپور استاش و گوش میانی شود.

آدنوئیدها نزدیک منافذ شیپور استاش هستند و اگر متورم شوند باعث بسته شدن لوله‌ها می‌شوند. کودکان آدنوئیدهای نسبتا بزرگی دارند که نسبت به بزرگسالان فعال تر است. اینها کودکان را بیشتر در معرض عفونت گوش قرار می‌دهند.

آزمایش عفونت گوش یک روش نسبتاً ساده است و اغلب تنها بر اساس علائم می‌توان تشخیص داد. پزشک معمولاً از اتوسکوپ، ابزاری مخصوص برای بررسی وجود مایع پشت پرده گوش استفاده می‌کند.

گاهی اوقات پزشک از اتوسکوپ پنوماتیک برای آزمایش عفونت استفاده می‌کند. این دستگاه مایع محبوس شده را با انتشار هوای داخل گوش بررسی می‌کند. هر گونه مایع پشت پرده گوش باعث می‌شود پرده گوش کمتر از حد طبیعی حرکت کند. در صورت شک ممکن است پزشک از روش‌های دیگری برای تایید عفونت گوش میانی استفاده کند. میتوانید با ویزیت پزشک در منزل بیماری خود را هرچه سریعتر درمان کنید.

• تمپانومتری

پزشک از دستگاهی استفاده می‌کند که فشار داخل کانال گوش را بسته و تنظیم می‌کند. این دستگاه حرکت پرده گوش را اندازه گیری می‌کند. این وسیله به پزشک اجازه می‌دهد تا فشار گوش میانی را تعیین کند.

• بازتاب سنجی آکوستیک

این روش با تابش صدا در برابر پرده گوش عمل می‌کند. میزان صدایی که به عقب باز می‌گردد، سطوح تجمع مایع را نشان می‌دهد. یک گوش سالم بیشتر صدا را جذب می‌کند، اما گوش آلوده امواج صوتی بیشتری را منعکس می‌کند.

• تمپانوسنتز

اگر عفونت گوش به خوبی به درمان پاسخ نداده باشد، پزشک ممکن است از تمپانوسنتز استفاده کند. این روش شامل ایجاد یک سوراخ کوچک در پرده گوش و تخلیه مقدار کمی مایع از گوش داخلی است. سپس می‌توان این مایع را برای تعیین علت عفونت آزمایش کرد.

نوزادان زیر 6 ماه به درمان آنتی بیوتیکی برای کمک به جلوگیری از گسترش عفونت نیاز دارند. آموکسی سیلین اغلب آنتی بیوتیک انتخابی است. برای کودکان 6 ماهه تا 2 ساله، پزشکان معمولاً کنترل کودک را بدون آنتی بیوتیک توصیه می‌کنند، مگر اینکه کودک علائم عفونت شدید داشته باشد. آیا با بیماری های شایع در کودکان آشنا هستید؟ برای درک بهتر فرزندتان پیشنهاد میکنیم به مقاله لینک شده مراجعه کنید.

عفونت گوش اغلب بدون درمان برطرف می‌شود و تنها داروی لازم مدیریت درد است. آنتی بیوتیک‌ها فقط در موارد شدیدتر یا طولانی تر استفاده می‌شوند. آکادمی پزشکان خانواده آمریکا (AAFP) انتظار هوشیارانه را برای موارد زیر توصیه می‌کند:

• کودکان 6 تا 23 ماهه که درد خفیف گوش داخلی را در یک گوش به مدت کمتر از 48 ساعت و دمای کمتر از 102.2 درجه فارنهایت (39 درجه سانتیگراد) تجربه کرده‌اند.

• کودکان 24 ماهه و بالاتر با درد خفیف گوش داخلی در یک یا هر دو گوش به مدت کمتر از 48 ساعت و دمای کمتر از 102.2 درجه فارنهایت

• برای کودکان بزرگتر از 2 سال، معمولا آنتی بیوتیک تجویز نمی‌شود. استفاده بیش از حد از آنتی بیوتیک‌ها منجر به مقاومت آنتی بیوتیکی می‌شود. این می‌تواند به این معنی باشد که درمان عفونت‌های جدی دشوارتر می‌شود.

AAFP داروی کنترل درد را برای عفونت‌های مداوم از جمله استامینوفن، ایبوپروفن یا قطره گوش توصیه می‌کند. این داروها به تب و ناراحتی کمک می‌کنند. همچنین یک کمپرس گرم، مانند حوله، ممکن است گوش آسیب دیده را آرام کند.

اگر عفونت گوش با اپیزودهای مکرر در طی چند ماه یا یک سال ادامه یابد، پزشک ممکن است میرنگوتومی را پیشنهاد کند. در این روش، جراح یک برش کوچک در پرده گوش ایجاد می‌کند و باعث آزاد شدن مایع جمع شده می‌شود.

سپس یک لوله بسیار کوچک میرنگوتومی وارد می‌شود تا به هوای گوش میانی کمک کند و از تجمع بیشتر مایع جلوگیری کند. این لوله‌ها به مدت 6 تا 12 ماه در جای خود باقی می‌مانند و اغلب به جای نیاز به برداشتن دستی، به طور طبیعی می‌ریزند. علائم عفونت در کودکان را بشناسید.

عفونت گوش به خصوص در بین کودکان بسیار شایع است. این به دلیل سیستم ایمنی نابالغ و تفاوت در آناتومی گوش است. هیچ راه تضمینی برای جلوگیری از عفونت وجود ندارد، اما تعدادی توصیه وجود دارد که خطر را کاهش می‌دهد:

• کودکان واکسینه شده کمتر به عفونت گوش مبتلا می‌شوند. از یک پزشک در مورد واکسیناسیون مننژیت، پنوموکوک و آنفولانزا سوال کنید.

• دست‌های خود و فرزندتان را اغلب بشویید. این امر از گسترش بالقوه باکتری به کودک شما جلوگیری می‌کند و می‌تواند به جلوگیری از ابتلا به سرماخوردگی و آنفولانزا کمک کند.

• از قرار دادن کودک در معرض دود خودداری کنید. نوزادانی که زمانی را در کنار افرادی که سیگار می‌کشند می‌گذرانند، بیشتر در معرض عفونت گوش قرار می‌گیرند.

• در صورت امکان به نوزادان شیر دهید. این به تقویت ایمنی آنها کمک می‌کند.

• هنگامی که شیرخوار را با شیشه شیر می‌دهید، او را در حالت نشسته تغذیه کنید تا خطر سرازیر شدن شیر به گوش میانی کاهش یابد. اجازه ندهید کودک در حالی که دراز کشیده است شیشه شیر را بمکد.

• از تماس کودک خود با کودکان بیمار خودداری کنید و سعی کنید قرار گرفتن آنها در معرض گروه های بزرگ کودکان را به حداقل برسانید.

• از آنتی بیوتیک‌ها مگر در موارد ضروری استفاده نکنید. احتمال عفونت گوش در کودکانی که در 3 ماه گذشته عفونت گوش داشته‌اند، بیشتر است، به خصوص اگر با آنتی بیوتیک درمان شده باشند.

عفونت گوش بخشی از دوران کودکی اکثر افراد است. آنها می‌توانند دردناک و ناتوان کننده باشند، اما اگر به درستی مدیریت شوند، مشکلات طولانی مدت بسیار کمی ایجاد می‌کنند.

بهتر است ابتدا با بیماری های شایع در فصل پاییز آشنا شوید و علائم خود را مقابسه و با آزمیش آنلاین تماس بگیرید تا از خدمات ما از جمله ویزیت پزشک در منزل و آزمایش در محل استفاده کنید.