بیماری مننژیت چیست و راه درمان آن چگونه است

مننژیت یا سرسام، علل و راه های پیشگیری

نوشته شده توسط سمانه نصیری
26 / 12 / 1399

مننژها سه لایه غشایی هستند که مغز و نخاع را می‌پوشانند و نقش مهمی در خون‌رسانی و محافظت از بافت ظریف و حساس مغز و نخاع دارند. اما در مواردی این مننژها ممکن است ملتهب شوند و بیماری به نام مننژیت یا سرسام را ایجاد کنند. این بیماری در اثر عفونی شدن مایع اطراف مننژها رخ می‌دهد و شایع‌ترین علل آن، عفونت‌های ویروسی و باکتریایی است. ما در این مقاله تلاش کرده‌ایم اطلاعات دقیقی از بیماری مننژیت را ارائه دهیم. با ما در ادامه این مقاله همراه باشید.

فهرست مطالب

علائم مننژیت

علائم بیماری مننژیت ویروسی و باکتریایی می‌تواند در ابتدای شروع بیماری مشابه باشد. با این حال، نشانه‌های مننژیت باکتریایی معمولا شدیدتر است. همچنین، علائم این بیماری بسته به سن متفاوت است. مهم‌ترین نشانه‌های ابتلا به مننژیت در ادامه لیست شده‌اند:

علائم مننژیت ویروسی در کودکان

کاهش اشتها
تحریک‌پذیری
خواب‌آلودگی
بی‌حالی
تب

علائم مننژیت ویروسی در بزرگسالان

سردرد
تب
گرفتگی گردن
تشنج
حساسیت به نور شدید
خواب‌آلودگی
بی‌حالی
تهوع و استفراغ
کاهش اشتها

علائم مننژیت باکتریایی

تغییر وضعیت ذهنی
حالت تهوع
استفراغ
حساسیت به نور
تحریک‌پذیری
سردرد
تب
لرز
گرفتگی گردن
ایجاد نواحی بنفش در پوست که شبیه کبودی است
خواب‌آلودگی
بی‌حالی

در صورت بروز این علائم، لازم است سریعا مراقبت پزشکی دریافت کنید. مننژیت باکتریایی و ویروسی می‌تواند کشنده باشد.

علائم مننژیت قارچی

علائم مننژیت قارچی شبیه انواع دیگر این عفونت است. این علائم عبارت‌اند از:

حالت تهوع
استفراغ
حساسیت به نور
تب
سردرد
گیجی یا سردرگمی

بثورات بیماری مننژیت

بثوران مننژیت در پوست

یکی از نشانه‌های دیررس اینکه یکی از عوامل باکتریایی مننژیت یعنی مننژیت نایسریا (Neisseria meningitidis) در جریان خون وجود دارد، بثورات کم‌رنگ بر روی پوست فرد است. باکتری‌های ناشی از مننژیت مننژوکوکی (meningococcal meningitis) در خون تولید می‌شوند و سلول‌های اطراف مویرگ‌ها را هدف قرار می‌دهند. آسیب به این سلول‌ها منجر به آسیب مویرگی و نشت خفیف خون می‌شود.

این حالت به صورت بثورات صورتی، قرمز یا بنفش کمرنگ بروز پیدا می‌کند. لکه‌ها ممکن است شبیه خرده چوب‌های ریز باشند و به راحتی با کبودی اشتباه گرفته شوند. با بدتر شدن و گسترش عفونت، بثورات آشکارتر می‌شوند و لکه‌ها تیره‌تر و بزرگ‌تر می‌شوند. اگر پوست تیره‌ای داشته باشید ممکن است دیدن بثورات مننژیت برای شما دشوار باشد. با این حال، در نواحی روشن‌تر پوست، مانند کف دست و داخل دهان، ممکن است علائم بثورات به راحتی دیده شود.

انواع بیماری مننژیت

عفونت‌های ویروسی و باکتریایی شایع‌ترین انواع مننژیت هستند. چندین شکل دیگر از مننژیت نیز وجود دارد. به‌عنوان‌مثال می‌توان به کریپتوکوک که ناشی از عفونت قارچی است و کارسینوماتوز که مربوط به سرطان است اشاره کرد.

مننژیت ویروسی

مننژیت ویروسی متداول‌ترین نوع مننژیت است. ویروس‌های گروه انتروویروس (Enterovirus) باعث 85 درصد موارد مننژیت ویروسی می‌شوند که ابتلا به آن‌ها، بیشتر در تابستان و پاییز دیده می‌شود و شامل ویروس‌های زیر هستند:

ویروس‌های کوکساکی گروه A (coxsackievirus A)
ویروس‌های کوکساکی گروه B (coxsackievirus B)
اکوویروس‌ها (echoviruses)

ویروس‌های گروه انتروویروس، سالانه حدود 10 تا 15 میلیون نفر را مبتلا می‌کنند اما تنها درصد کمی از این افراد به مننژیت مبتلا می‌شوند. ویروس‌های دیگری که می‌توانند منجر به مننژیت شوند عبارت‌اند از:

ویروس نیل غربی
آنفلوانزا
اوریون
HIV
سرخک
ویروس‌های تبخال
کولتی ویروس (Coltivirus) که باعث تب کنه کلرادو می‌شود

مننژیت ویروسی معمولا بدون درمان از بین می‌رود. با این حال، در برخی موارد، این نوع مننژیت به درمان نیاز دارد.

مننژیت باکتریایی

بیماری مننژیت باکتریایی

مننژیت باکتریایی مسری است و در اثر عفونت ناشی از باکتری‌های خاص ایجاد می‌شود. این بیماری، اگر درمان نشود کشنده است. از سوی دیگر، بین 5 تا 40 درصد کودکان و 20 تا 50 درصد بزرگسالان مبتلا به این بیماری حتی با درمان مناسب می‌میرند. متداول‌ترین انواع باکتری‌هایی که باعث مننژیت باکتریایی می‌شوند عبارت‌اند از:

استرپتوکوک پنومونیه (Streptococcus pneumoniae) که به‌طورمعمول در دستگاه تنفسی، سینوس‌ها و حفره بینی یافت می‌شود و می‌تواند باعث مننژیت پنوموکوکی (pneumococcal meningitis) شود.
مننژیت نایسریا که از طریق بزاق و سایر مایعات تنفسی منتشر می‌شود و باعث مننژیت مننژوکوکی می‌شود.
آنفولانزای هموفیلوس (Haemophilus influenza) که نه‌تنها می‌تواند باعث مننژیت شود بلکه می‌تواند عفونت خون، التهاب لوله تنفسی، سلولیت و آرتروز عفونی را نیز ایجاد کند.
لیستریا مونوسیتوژنز (Listeria monocytogenes) که باکتری‌های قابل‌انتقال از طریق غذا هستند.
استافیلوکوکوس اورئوس (Staphylococcus aureus) که به‌طورمعمول در پوست و دستگاه تنفسی یافت می‌شود و باعث مننژیت استافیلوکوکی (staphylococcal meningitis) می‌شود.
یک نوع دیگر از مننژیت باکتریایی که بسیار نادر است مننژیت سل (tuberculous meningitis) نام دارد. این نوع بیماری مننژیت ریه در اثر عفونت بافت‌های پوشاننده مغز و نخاع و ناشی از مایکوباکتریوم سل (Mycobacterium tuberculosis) ایجاد می‌شود. مایکوباکتریوم‌ها از مکان دیگری در بدن، معمولا از ریه، به مغز و ستون فقرات گسترش می‌یابند.

مننژیت قارچی

مننژیت قارچی نوع نادری از مننژیت است. علت این بیماری، قارچی است که بدن را آلوده می‌کند و سپس از جریان خون به مغز یا نخاع منتقل می‌شود. افرادی که دارای سیستم ایمنی ضعیف هستند ازجمله افراد مبتلا به سرطان یا HIV، بیشتر به مننژیت قارچی مبتلا می‌شوند. شایع‌ترین قارچ‌های مربوط به مننژیت قارچی عبارت‌اند از:

کریپتوکوکوزیس (Cryptococcus) که از خاک یا خاک آلوده به فضولات پرندگان استنشاق می‌شود.
بلاستومایسس (Blastomyces)، نوع دیگری از قارچ است که در خاک یافت می‌شود.
هیستوپلاسما (Histoplasma) که در محیط‌هایی به‌شدت آلوده به مدفوع خفاش و پرندگان وجود دارد.
کوکسیدیوئیدها (Coccidioides) که در خاک مناطق خاصی یافت می‌شود.

مننژیت انگلی

شیوع این نوع مننژیت کمتر از مننژیت ویروسی یا باکتریایی است. علت این بیماری، انگل‌هایی هستند که در خاک، مدفوع و در برخی از حیوانات و مواد غذایی مانند حلزون‌ها، ماهی‌های خام یا مرغ‌ها وجود دارند. یک نوع مننژیت انگلی، نادرتر از دیگر موارد است که به آن مننژیت ائوزینوفیلیک (eosinophilic meningitis) گفته می‌شود. سه انگل، مسئول اصلی این بیماری هستند که عبارت‌اند از:

آنژیواسترونژیلوس کانتوننسیس (Angiostrongylus cantonensis)
بایلیس آسکاریس پروسیونیس (Baylisascaris procyonis)
گناتوستوما اسپینیجروم (Gnathostoma spinigerum)

مننژیت انگلی از فردی به فرد دیگر منتقل نمی‌شود. در عوض، این انگل‌ها یک حیوان را آلوده می‌کنند یا در غذایی که انسان می‌خورد، مخفی می‌شوند. اگر انگل یا تخم‌های انگل در هنگام بلع، عفونی باشند، ممکن است باعث عفونت در بدن شما شوند. یک نوع بسیار نادر از مننژیت انگلی، مننژیت آمیبیک (amebic meningitis) است که می‌تواند کشنده باشد.

اگر در دریاچه‌ها، رودخانه‌ها یا برکه‌های آلوده شنا کنید یکی از چندین نوع آمبا از طریق بینی وارد بدن شما می‌شود و باعث مننژیت آمیبیک می‌شود. این انگل می‌تواند بافت مغز را از بین ببرد و درنهایت ممکن است باعث توهم، تشنج و سایر علائم جدی شود.

مننژیت غیرعفونی

مننژیت غیرعفونی، همان‌طور که از نامش پیداست در اثر عفونت ایجاد نمی‌شود و در عوض، نوعی مننژیت است که به دلیل سایر بیماری‌ها یا برخی از روش‌های درمانی ایجاد می‌شود. علل مننژیت غیرعفونی عبارت‌اند از:

لوپوس
آسیب به سر
جراحی مغز
سرطان
برخی داروهای خاص

بیماری مننژیت در کودکان و نوزادان

بیماری مننژیت در کودکان

نوزادانی که به مننژیت مبتلا می‌شوند ممکن است علائم و نشانه‌های متفاوتی نسبت به بزرگسالان داشته باشند که این علائم شامل موارد زیر است:

تب
زردی
سفتی بدن یا گردن
گریه بلند
رفتارهای تسلی‌ناپذیر
خواب‌آلودگی و مشکل در بیدار شدن از خواب
تحریک‌پذیری و بدخلقی
مکیدن ضعیف در هنگام شیر خوردن از سینه مادر

مننژیت ویروسی در نوزادان شایع است و درنتیجه سرماخوردگی، تبخال، آنفولانزا و اسهال ایجاد می‌شود. ویروس‌هایی که این بیماری‌های مشترک را ایجاد می‌کنند باعث مننژیت ویروسی نیز می‌شوند. مننژیت باکتریایی نیز در نوزادان شایع است اما می‌تواند زندگی آن‌ها را به خطر بیندازد. این بیماری به‌احتمال‌زیاد از یک عفونت جدی از نواحی دیگر بدن شروع می‌شود و گسترش پیدا می‌کند. به‌عنوان‌مثال، باکتری‌های ناشی از عفونت شدید گوش یا عفونت سینوسی می‌توانند وارد جریان خون شوند و به مغز یا نخاع راه پیدا کنند و باعث عفونت شدیدتری شوند.

مننژیت در کودکان با بزرگ‌تر شدن و رسیدن آن‌ها به سن دبیرستان شیوع بیشتری پیدا می‌کند. علائم مننژیت ویروسی و باکتریایی در کودکان بسیار شبیه علائم بزرگسالان است. این علائم شامل موارد زیر است:

تب ناگهانی
بدن و گردن درد
گیجی یا سردرگمی
حالت تهوع
استفراغ
خستگی

ارتباط میان مننژیت و عفونت ریه

مننژیت پنوموکوکی یک نوع نادر اما جدی و تهدیدکننده زندگی از نوع مننژیت باکتریایی است که حتی با درمان نیز، 20 درصد از افراد مبتلا به این نوع عفونت می‌میرند. حدود 40 درصد این افراد باکتری‌هایی به نام استرپتوکوک پنومونیه را در گلو و پشت بینی خود دارند.

این باکتری‌ها مسئول بیماری‌های شایع مانند ذات‌الریه، عفونت‌های سینوسی و عفونت گوش هستند. هرچند وقت، این باکتری‌ها می‌توانند از سد خونی مغزی عبور کنند و باعث التهاب و عفونت در مغز، نخاع یا مایعاتی شوند که آن‌ها را احاطه می‌کنند. علائم این شکل جدی مننژیت شامل موارد زیر است:

لرز
تب شدید
استفراغ
درد قفسه سینه
سردرد
سرفه
گیجی
ضعف
سردرگمی

خوشبختانه دو واکسن برای جلوگیری از مننژیت پنوموکوکی در دسترس است.

عوامل ایجاد کننده بیماری مننژیت

علت هر یک از انواع مننژیت کمی متفاوت است اما درنهایت هر کدام از آن‌ها به یک شکل عمل می‌کنند: یک باکتری، قارچ، ویروس یا انگل از طریق جریان خون در بدن پخش می‌شود تا زمانی که به مغز یا نخاع برسد. در آنجا، در پوشش یا مایعات اطراف این قسمت‌های حیاتی بدن قرار می‌گیرد و شروع به تبدیل شدن به یک عفونت پیشرفته می‌کند. همان‌طور که مطرح شد، مننژیت غیرعفونی درنتیجه آسیب فیزیکی یا شرایط دیگر به وجود می‌آید و از طریق عفونت رخ نمی‌دهد.

عوامل خطر مننژیت

ابتلا به نقص سیستم ایمنی: افراد مبتلا به نقص سیستم ایمنی بیشتر در معرض ابتلا به عفونت‌ها هستند همچنین، برخی از اختلالات و درمان‌ها می‌توانند سیستم ایمنی بدن شما را ضعیف کنند که برخی از آن‌ها عبارت‌اند از:
HIV / ایدز
اختلالات خودایمنی
شیمی‌درمانی
پیوند عضو یا مغز استخوان
مننژیت کریپتوکوکی که ناشی از قارچ است، رایج‌ترین شکل مننژیت در افراد مبتلا به HIV است.
زندگی جمعی: وقتی افراد نزدیک به یکدیگر زندگی می‌کنند، مننژیت به راحتی گسترش می‌یابد. حضور در فضاهای کوچک احتمال قرار گرفتن در معرض عوامل بیماری مننژیت را افزایش می‌دهد. نمونه‌هایی از این مکان‌ها عبارت‌اند از:
خوابگاه‌های دانشگاه
پادگان
مدارس شبانه‌روزی
مراکز مراقبت روزانه
بارداری: زنان باردار بیشتر در معرض خطر ابتلا به لیستریوز (listeriosis)، یک عفونت ناشی از باکتری لیستریا (Listeria)، هستند. این عفونت می‌تواند به کودک متولدنشده نیز منتقل شود.
سن: افراد در تمام سنین در معرض خطر مننژیت هستند. با این حال، گروه‌های سنی خاصی بیشتر در معرض ابتلا به این بیماری قرار دارند، برای مثال، کودکان زیر 5 سال بیشتر در معرض خطر ابتلا به مننژیت ویروسی و نوزادان، بیشتر در معرض خطر ابتلا به مننژیت باکتریایی هستند.
کار با حیوانات: کارگران مزرعه و سایر افرادی که با حیوانات کار می‌کنند در معرض خطر ابتلا به لیستریا قرار دارند.

عوارض بیماری مننژیت

تشنج
از دست دادن شنوایی
از دست دادن بینایی
مشکلات حافظه
آرتروز
سردردهای میگرنی
ضربه مغزی
هیدروسفالی
تجمع مایعات بین مغز و جمجمه

بیماری مننژیت ممکن است باعث تولید باکتری در جریان خون شود. این باکتری‌ها تکثیر می‌شوند و برخی سموم را آزاد می‌کنند که این مسئله می‌تواند باعث آسیب به رگ‌های خونی و نشت خون به داخل پوست و اندام‌ها شود. یکی دیگر از عوارض مننژیت، قانقاریاست که این بیماری می‌تواند به پوست و بافت بدن آسیب برساند و در موارد نادر، قطع عضو ممکن است لازم باشد.

آیا برای مننژیت، واکسن وجود دارد؟

بله، برای چندین نوع از مننژیت‌های باکتریایی، واکسن وجود دارد. مننژیت مننژوکوکی، ناشی از مننژیت نایسریا، یکی از انواعی است که واکسن برای آن در دسترس است. اگرچه مننژیت ویروسی شایع‌تر است اما اگر مننژیت باکتریایی به سرعت تشخیص داده و درمان نشود، خطرناک‌تر خواهد بود. به همین دلیل، دو واکسن اصلی برای مننژیت باکتریایی وجود دارد. اولین واکسن، واکسن دوگانه مننژوکوک است که چهار نوع متداول از سروتیپ‌های باکتریایی را هدف قرار می‌دهد. این واکسن، مدت زمان بیشتر و به میزان بیشتری از شما محافظت می‌کند، به خصوص اگر تزریق‌های تقویت‌کننده را ادامه دهید.

واکسن دوم، MenB، یک سویه خاص را هدف قرار می‌دهد و دوره محافظتی آن بسیار کوتاه‌تر است. عوارض جانبی واکسن مننژیت شامل درد، قرمزی و سوزش در محل تزریق است. برخی از افراد ممکن است یک یا دو روز پس از تزریق دچار کمی تب شوند. لرز، سردرد، درد مفصل و خستگی نیز ممکن است مشاهده شود.

چه کسانی لازم است واکسن مننژیت را دریافت کنند؟

اگر شما یا فرزندتان در یکی از گروه‌های زیر قرار دارید در معرض خطر ابتلا به بیماری مننژیت هستید و لازم است واکسن آن را دریافت کنید.

دانشجویان تازه‌وارد دانشگاه که در خوابگاه زندگی می‌کنند و واکسینه نشده‌اند

نوجوانانی که 11 تا 12 سال دارند

افرادی که به کشورهایی سفر می‌کنند که بیماری مننگوکوک در آن‌ها شایع است

کودکان 2 سال یا بالاتر که طحال ندارند یا سیستم ایمنی بدنشان به خطر افتاده است

بیماری مننژیت چقدر مسری است؟

مننژیت‌های قارچی، انگلی و غیرعفونی مسری نیستند. مننژیت ویروسی مسری است و از طریق تماس مستقیم با مایعات بدن، ازجمله مخاط، مدفوع و بزاق پخش می‌شود. قطرات مایعات آلوده را می‌توان با عطسه و سرفه پخش کرد. برای ابتلا به این عفونت نیازی به تماس مستقیم با فرد آلوده نیست.

مننژیت باکتریایی، جدی‌ترین شکل مننژیت، نیز می‌تواند مسری باشد، به خصوص اگر مننژیت مننژوکوکی باشد. این بیماری از طریق تماس طولانی با یک فرد آلوده گسترش می‌یابد. مدارس، مهدکودک‌ها، پادگان‌های نظامی، بیمارستان‌ها و خوابگاه‌های دانشگاه مکان‌های اصلی انتقال این عفونت هستند. برخی از انواع مننژیت از طریق تماس فرد به فرد منتقل می‌شوند اما نه همه آن‌ها.

تشخیص مننژیت

پزشک ممکن است برای تشخیص مننژیت، پونکسیون کمری (lumbar puncture) را تجویز کند. به این آزمایش، کشیدن مایع نخاعی نیز گفته می‌شود و به پزشک این امکان را می‌دهد تا افزایش فشار در سیستم عصبی مرکزی و التهاب یا باکتری در مایع نخاعی را تشخیص دهد. پزشک با این آزمایش همچنین می‌تواند بهترین آنتی‌بیوتیک را برای درمان بیماری مننژیت تعیین کند. آزمایش‌های دیگری نیز ممکن است برای تشخیص مننژیت انجام شوند که برخی از آن‌ها عبارت‌اند از:

کشت خون، باکتری‌های موجود در خون را شناسایی می‌کند. باکتری‌ها می‌توانند از خون به مغز برسند.
آزمایش شمارش کامل سلول‌های خونی، یک شاخص کلی از سلامتی است. در این آزمایش، تعداد گلبول‌های قرمز و سفید خون بررسی می‌شود. گلبول‌های سفید خون با عفونت مبارزه می‌کنند و تعداد آن معمولا در زمان ابتلا به بیماری مننژیت افزایش می‌یابد.
اشعه ایکس قفسه سینه می‌تواند وجود ذات‌الریه، سل یا عفونت‌های قارچی را نشان دهد. مننژیت می‌تواند پس از ذات‌الریه ایجاد شود.
سی‌تی‌اسکن سر ممکن است مشکلاتی مانند آبسه مغز یا سینوزیت را نشان دهد. باکتری‌ها می‌توانند از سینوس‌ها به مننژ سرایت کنند.

پزشک ممکن است تست لیوان را نیز انجام دهد. برای این آزمایش، پزشک، یک لیوان را بر روی بثورات مننژیت می‌غلتاند. اگر بثورات تحت فشار از بین نروند، احتمالا این بثورات ناشی از بیماری مننژیت هستند. اگر محو شوند احتمالا ناشی از یک بیماری دیگر هستند.

درمان بیماری مننژیت

درمان بیماری مننژیت شما با توجه به علت آن تعیین می‌شود. مننژیت باکتریایی نیاز به بستری فوری در بیمارستان دارد. تشخیص و درمان به‌موقع از آسیب مغزی و مرگ جلوگیری می‌کند. مننژیت باکتریایی با آنتی‌بیوتیک‌های داخل وریدی درمان می‌شود. آنتی‌بیوتیک خاصی برای مننژیت باکتریایی وجود ندارد و این امر بستگی به باکتری‌های درگیر دارد.

مننژیت قارچی با داروهای ضد قارچ درمان می‌شود. مننژیت انگلی ممکن است شامل درمان علائم یا تلاش برای درمان مستقیم عفونت باشد. بسته به علت، این نوع مننژیت بدون درمان آنتی‌بیوتیکی ممکن است بهتر شود اما اگر بدتر شود، پزشک ممکن است خود عفونت را درمان کند. مننژیت ویروسی ممکن است به خودی خود برطرف شود اما برخی از عوامل مننژیت ویروسی با داروهای ضد ویروسی وریدی درمان می‌شوند.

چگونه می‌توان از ابتلا به بیماری مننژیت پیشگیری کرد؟

برای پیشگیری از ابتلا به بیماری مننژیت، داشتن سبک زندگی سالم ضروری است. سبک زندگی سالم را با فاکتورهای زیر در نظر می‌گیرند:

استراحت کافی
سیگار نکشیدن
اجتناب از تماس با افراد بیمار

اگر با یک یا چند نفر که دارای عفونت مننژوکوکی باکتریایی هستند تماس نزدیک داشته باشید، پزشک می‌تواند آنتی‌بیوتیک‌های پیشگیرانه برای شما تجویز کند. این امر باعث کاهش احتمال ابتلای شما به این بیماری می‌شود. واکسن‌ها نیز می‌توانند از شما در برابر انواع خاصی از مننژیت محافظت کنند. واکسن‌هایی که می‌توانند از ابتلا به بیماری مننژیت جلوگیری کنند شامل موارد زیر هستند:

واکسن Hib یا هموفیلوس آنفلوانزای نوع ب
واکسن دوگانه پنوموکوکی
واکسن مننگوکوک
رعایت بهداشت شخصی نیز می‌تواند به شما در پیشگیری از بیماری مننژیت کمک کند. رعایت نکات زیر بسیار مهم است.
دست‌های خود را مرتبا و خوب بشویید. به بچه‌های خود بیاموزید که اغلب و به خصوص بعد از غذا خوردن دست‌های خود را بشویند.
وسایلی مانند مسواک، ظروف غذاخوری یا رژ لب را با دیگران به اشتراک نگذارید.
غذاها یا نوشیدنی‌ها را با افراد دیگر به اشتراک نگذارید.
هنگام سرفه یا عطسه، دهان و بینی خود را بپوشانید.
درنهایت، بیماری مننژیت می‌تواند در اثر عوامل مختلفی ازجمله ویروس‌ها، باکتری‌ها، انگل‌ها و عوامل غیرعفونی ایجاد شود. با این حال، همه انواع مننژیت، علائم مشابهی دارند. با برخی راهکارها می‌توان از ابتلا به این بیماری پیشگیری کرد. با این حال، اگر نگران هستید که شما یا فرزندتان به این بیماری مبتلا شده باشید یا علائم آن را مشاهده می‌کنید، لازم است بلافاصله به پزشک مراجعه کنید زیرا برخی از انواع بیماری مننژیت می‌توانند کشنده باشند.

مقالات مرتبط