بعضی از فاکتورهای خطر (ریسک فاکتورهای( بیماریهای قلبی عبارتند از:
خون سیاهرگی (سرم)
ناشتا بودن به مدت ۱۲-۹ ساعت پیش از انجام خون گیری ضرورت دارد. مصرف آب در این مدت بلامانع است.
هدف از انجام این آزمایش اندازه گیری مقدار کلسترول HDL (لیپوپروتئین با چگالی بالا) در خون است. HDL یکی از انواع لیپوپروتئین ها و مسئول حمل کلسترول در خون می باشد. HDL به طور عمده از ترکیب پروتئین و مقدار کمی کلسترول تشکیل شده است. HDL مازاد کلسترول را از بافت های بدن برداشته و آن را برای دفع به کبد حمل می کند. به همین دلیل کلسترول HDL به نام «کلسترول خوب» شناخته میشود.
کلسترول می تواند در دیواره رگهای خونی رسوب کند و با ایجاد پلاک، باعث سختی دیواره رگها یا اترواسکلروز و بیماریهای قلبی- عروقی شود. افزایش کلسترول خون میتواند باعث افزایش تولید پلاک و در نتیجه کاهش قطر داخلی رگهای خونی شود. از طرفی HDL، کلسترول مازاد را از دیواره رگهای خونی برداشته و ریسک تشکیل پلاک را کاهش میدهد. هر قدر سطح HDL خون بالاتر باشد، احتمال تشکیل پلاک کمتر و در نتیجه ریسک ابتلا به بیماریهای قلبی-عروقی کمتر خواهد بود.
طبق تعاريف NCEP و بر اساس تحقیقات اپیدمیولوژیکی، HDL کمتر از ۴۰ میلی گرم بر دسی لیتر در مردان و کمتر از ۵۰ میلی گرم دسی لیتر در زنان، با افزایش ریسک بیماریهای قلبی-عروقی همراه است؛ افرادی که سطح HDL بالاتر از ۶۰ میلی گرم/دسی لیتر دارند، در معرض خطر برای ابتلا به بیماریهای قلبی-عروقی در نظر گرفته نمی شوند.
بعضی از آزمایشگاهها نتایج این آزمایش را به صورت نسبت کلسترول تام (کل) به HDL گزارش می کنند. نسبت مطلوب کلسترول تام به HDL کمتر از 5 و نسبت ایده آل کمتر از 3.5 است. در بیماریهای حاد، بلافاصله پس از وقوع حمله قلبی و در زمان مواجهه با عوامل استرس زا (مثل استرس ناشی از عمل جراحی، سانحه رانندگی و غیره) سطح کلسترول خون به طور موقت کاهش می یابد. بنابراین HDL باید زمانی اندازه گیری شود که فرد در سلامت نسبی به سر می برد.
در طول دوره بارداری سطح HDL خون ممکن است دچار تغییراتی شود. بنابراین برای حصول اطمینان از صحت نتایج، آزمایش باید حداقل ۶ هفته پس از خاتمه بارداری انجام شود.
