آزمایش آنتی بادی ضد تیروگلوبولین (Anti Thyroglobulin Ab) یک ابزار کمکی در جهت تشخیص و نظارت بر بیماری های خودایمنی تیروئید (مانند بیماری‌های گواتر گریوز یا التهاب تیروئیدی هاشیموتو) می‌باشد. آزمایش آنتی‌تیروگلوبولین تمام تست‌های ارزیابی وجود آنتی‌بادی‌های ضد تیروئید را در بر می‌گیرد و با نام‌های تیروئید پراکسیداز آنتی‌بادی (Thyroid peroxidase antibody, TPO)، تیروگلوبولین آنتی بادی (Thyroglobulin antibody, TG Ab)، و آنتی‌بادی‌های گیرنده هورمون تحریک کننده تیروئید (Thyroid stimulating hormone receptor antibodies, TSHR) که شامل ایمونوگلوبولین تحریک کننده تیروئید (TSI) و ایمونوگلوبولین مهار کننده اتصالی تیروئید (TBII) می‌باشد، نیز خوانده می شود. بر اساس نتایج این تست نوع بیماری خودایمن تیروئیدی فرد تشخیص داده میشود و از دیگر بیماری های تیروئیدی متمایز می‌گردد. نتایج آزمایش آنتی بادی ضد تیروگلوبولین در انتخاب بهترین روش درمان به پزشکان کمک می‌نماید.
نمونه خون وریدی از رگ بازو
نیاز به آمادگی خاصی ندارد.
اتو آنتی‌بادی‌های تیروئیدی، آنتی‌بادی‌هایی هستند که وقتی سیستم ایمنی فرد به اشتباه اجزا ساختاری تیروئید را هدف قرار می‌دهد، تولید میشوند و التهاب تیروئید، آسیب بافت، و یا بر هم خوردن عملکرد تیروئید را به دنبال خواهند داشت. با استفاده از تست‌های آزمایشگاهی آنتی‌بادی‌های تیروئیدی، وجود و مقدار کمی اتوآنتی‌بادی های اختصاصی تیروئیدی (آنتی‌بادی‌های تیروئیدی خودی) در خون تشخیص داده می شوند.
تیروئید یک غده پروانه‌ای شکل کوچک است که بطور مسطح در مقابل نای و در گلو قرار گرفته است. تیروکسین (Thyroxine,T4) و تری یدوتیرونین (Triiodothyronine,T3) هورمون‌های اصلی تیروئید هستند و در تنظیم انرژی و متابولیسم بدن بسیار حیاتی می‌باشند. بدن با استفاده از یک سیستم بازخوردی (Feedback system) که هورمون تحریک کننده تیروئید (Thyroid stimulating hormone,TSH) است، تیروئید را برای تولید T3 و T4 تحریک می‌کند. این سیستم در برقراری یک پایداری نسبی در مقدار هورمون های تیروئیدی در خون نقش کمکی دارد. زمانی که انتی‌بادی‌های تیروئیدی در این فرایند دخالت می‌کنند منجر به اختلالات اتوایمیون مرتبط با پرکاری (هیپرتیروئیدیسم) و کم کاری (هیپوتیروئیدیسم) تیروئید همچون بیماری‌های گریوز یا التهاب تیروئیدی هاشیموتو میشوند.تست‌های آنتی‌بادی تیروئید عبارتند از:
تیروئید پراکسیداز آنتی‌بادی (Thyroid peroxidase antibody, TPO)
تیروگلوبولین آنتی بادی (Thyroglobulin antibody, TG Ab)
آنتی‌بادی‌های گیرنده هورمون تحریک کننده تیروئید (Thyroid stimulating hormone receptor antibodies, TSHR) که شامل ایمونوگلوبولین تحریک کننده تیروئید (TSI) و ایمونوگلوبولین مهار کننده اتصالی تیروئید (TBII) می‌باشند.
آزمایش آنتی بادی‌های تیروئیدی اساسا به منظور کمک برای تشخیص یک بیماری تیروئیدی خودایمن درخواست داده میشوند تا بتوان آن را از دیگر بیماری‌های تیروئیدی تشخیص داد. آنتی‌بادی‌های خود ایمن تیروئیدی در زمانی که سیستم ایمنی فرد بطور اشتباه اجزای غده تیروئید یا پروتئین‌های تیروئید را هدف قرار می‌دهند، تولید میشوند و منجر به التهاب مزمن تیروئید یا تیروئیدیت (Thyroiditis)، آسیب بافت و بر هم خوردن عملکرد تیروئید میشود.
آزمایش‌های آنتی‌بادی‌های تیروئیدی ممکن به تنهایی یا به صورت چندتایی و بطور همزمان درخواست داده شوند.
آزمایش تیروئید پراکسیداز آنتی‌بادی (TPO)، معمول‌ترین تست برای کمک به تشخیص بیماری‌های تیروئیدی خودایمن گریوز و التهاب تیروئیدی هاشیموتو می‌باشد.
آزمایش تیروگلوبولین آنتی‌بادی (TG Ab)، به منظور بررسی وجود آنتی بادی تیروگلوبین درخواست داده میشود. این آنتی‌بادی فرم ذخیره‌ای هورمون های تیروئیدی را هدف قرار می‌دهد و آنها را اتخریب می‌کند.
آنتی‌بای‌های رسپتور هورمون تحریک کننده تیروئید (TSHR)، آنتی‌بادی‌هایی هستند که به پروتئین‌های موجود در تیروئید که بطور معمول محل اتصال هورمون TSH می‌باشند، متصل میشوند؛ TSI به گیرنده‌های تحریک کننده تولید هورمون‌های تیروئید متصل شده و منجر به پرکاری تیروئید میشود و بر خلاف آن TBII، اتصال هورمون TSH را به گیرنده مسدود می‌کند و از طریق مهار مسیر تولید هورمون‌های تیروئیدی، کم کاری تیروئید را به دنبال خواهد داشت. در تست‌های آزمایشگاهی TBII بطور معمول درخواست داده نمی‌شود اما TSI اغلب برای تشخیص بیماری گریوز درخواست داده میشود.
تست‌های مربوط به آنتی‌بادی‌های تیروئیدی به منظور تشخیص علت بزرگ شدن تیروئید (گواتر) یا دیگر علائم و نشانه های مرتبط با افزایش سطح هورمون‌های تیروئید درخواست داده میشوند. انجام تست های آنتی بادی‌های تیروئید پس از تست‌های T3 آزاد و تام و T4 آزاد بطوری که نتایج آنها نشان دهنده وجود اختلالات تیروئیدی باشند، توصیه میشوند. در زنان باردار مبتلا یا مشکوک به بیماری‌های خودایمنی تیروئیدی مانند هاشیموتو یا گریوز، انجام یک یا چند تست آنتی بادی تیروئیدی در دو نوبت و در ابتدا و نزدیک به انتهای دوران بارداری ضروری است تا از طریق آنها بتوان میزان خطر کودک در حال رشد یا نوزاد آنها را از نظر ابتلا به اختلالات عملکردی تیروئید تعیین نمود. تست های آنتی‌بادی‌های ضد تیروئیدی در زمانی که فرد به بیماری‌های خود ایمنی دیگر مبتلا است که ممکن است بر عملکرد تیروئید تاثیر بگذارد نیز لازم است. این تست ها در طول دوره درمان بیماری خود ایمنی تیروئیدی در جهت بررسی میزان موفقیت درمان نیز بطور منظم درخواست داده میشود.
معمولا وجود آنتی بادی‌های تیروئیدی اشاره به ابتلای فرد به اختلالات تیروئیدی خود ایمن دارد و سطوح بالاتر آن، این احتمال را افزایش می‌دهد. افزایش جزئی و متوسط آنتی‌بادی‌های تیروئیدی در بیماری‌های موثر بر عملکرد تیروئید مانند سرطان تیروئید و یا دیابت نوع ۱ نیز مشاهده میشود. افزایش مداوم و قابل توجه این آنتی بادی‌ها اشاره به بیماری های خودایمنی تیروئید همچون گریوز و تیروئیدیت هاشیموتو دارد. افزایش سطح آنتی بادی های تیروئیدی با گذشت زمان، نشان دهنده افزایش شدت فعالیت بیماری خود ایمنی تیروئیدی است. اگر مقدار انتی‌بادی در ابتدا بیماری متغیر باشد و افزایش یا کاهش داشته باشد اما در طول زمان رو به افزایش باشد، این احتمال وجود دارد که روش درمان بکار برده شده موثر نبوده و بیماری در حال پیشرفت یا عود مجدد است. درصدی از افراد سالم ممکن است از نظر وجود آنتی‌بادی‌های تیروئیدی مثبت باشند. وجود آنتی‌بادی پراکسیداز تیروئیدی در افراد سالم خطر ابتلا آنها را به بیماری های تیروئیدی در آینده افزایش می‌دهد. در افراد بدون علامتی که سطح انتی‌بادی‌های تیروئیدی در آنها بالا می‌باشد، لازم است که برای پیگیری سلامتی خود تحت نظارت پزشک قرار گیرند. باید توجه داشت که سطح آنتی بادی‌های تیروئیدی بطور معمول در زنان بالاتر از مردان است و با افزایش سن افزایش می‌یابد.
مجموعه آزمایش آنلاین پیشرو در خدمات رسانی در منزل ، شما عزیزان میتوانید خدمات نمونه گیری در منزل ، تست کرونا در منزل ، شنوایی سنجی در منزل ، آزمایش تیروئید و تزریق واکسن hpv با مجموعه آزمایش آنلاین تجربه کنید
