خون سیاهرگی
ناشتا بودن به مدت ۸ ساعت پیش از نمونه گیری لازم است.
هدف از انجام این تست اندازه گیری مقدار گاماگلوتامیل ترانس پپتیداز (GGT) در خون است؛ آنزیمی که در بسیاری از اندام ها از جمله کلیه، کبد و پانکراس یافت می شود. کبد منبع اصلی GGT موجود در خون است. آنزیم GGT معمولا در بیماری هایی که باعث آسیب حاد به بافت کبد یا مجاری صفراوی می شوند، افزایش می یابد. نکته قابل توجه این است که افزایش سطح آنزیم GGT منحصر به آسیب های کبدی نیست و بنابراین این تست نمی تواند به عنوان تست تشخیصی به کار برود.
علل عمده افزایش GGT عبارتند از:
بیماری های کبد و مجاری صفراوی، مصرف الکل، نارسایی احتقانی قلب، سرطان کبد، هپاتیت ویروسی، سندرم حاد کرونر و کشیدن سیگار. سطح GGT در مردان بالاتر از زنان است. سطح GGT در زنان با افزایش سن افزایش پیدا می کند اما افزایش سطح آنزیم با افزایش سن در مردان مشاهده نمی شود.
مصرف بعضی داروها نیز ممکن است باعث افزایش GGT شود، از جمله: فنیتوئین، کربامازپین، باربیتوراتها (فنوباربیتال)، داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)، داروهای کاهنده چربی، آنتی بیوتیک ها، بازدارنده های گیرنده های هیستامین (برای درمان اسیدیته معده)، ضد قارچ، ضد افسردگی، هورمونها مانند تستوسترون)
علل عمده کاهش GGT عبارتند از:
مصرف بعضی داروها از جمله کلوفیبرات (Clofibrate) و قرص های ضد بارداری
سطح GGT خون به تغییرات فعالیت کبد بسیار حساس است. به طور طبیعی سطح GGT در خون پایین است. اگر کبد آسیب ببیند سطح GGT در خون افزایش می یابد. معمولا GGT اولین آنزیمی است که در پی انسداد مجاری صفراوی (به علت تومور یا وجود سنگ صفرا) مقدار آن در خون افزایش می یابد. به همین دلیل نیز تست GGT حساس ترین تست جهت تشخیص بیماری های مجاری صفراوی است. با این حال تست GGT برای تشخیص و افتراق بین علتهای مختلف آسیب کبدی مناسب نیست، به دلیل آنکه GGT ممکن است در بسیاری از بیماری های کبد اعم از سرطان کبد و هپاتیت ویروسی و نیز بعضی بیماریها با منشا غیر کبدی، مانند سندرم حاد کرونر افزایش یابد.